نویسنده : پروین اعتصامی عمر پروین، بسیار کوتاه بود. در مورد مرگش با آنکه گفته شده بر اثر بیمارى، زندگى را بدرود گفته است اما بسیارى برآنند و یا مىخواهند بر آن باشند که او توسط مزدوران رضا شاهى به قتل رسیده است. اگر واقعیت امر، حتى چنین باشد، نشان دهندهى آن است که مردم، نمىتوانند مرگ یک هنرمند شایسته و مردم دوست را در یک جامعهى زیر سلطهى وحشت و رُعب، به طور طبیعى باور کنند، آنهم درست در 35 سالگى. در چنین شرایطى، همیشه عناصرى از بدگمانى، روبهرشد مىگذارد و شرایط را براى گسترش شایعهها، آماده مىسازد. شعر پروین تلخ و متین و زمینى است. تلخى پدیدههاى زندگى اجتماعى انسان، دردها و ناکامىها، در آن بازتابى روشن دارد. در شعر او، خبر از توفانهاى بزرگ روحى او، و یا احساسات برانگیخته و گرم و خصوصى یک زن نیست. زنى که سعى کرده تا آنجا که ممکن است، خویشتنِ خویش را در پشت واژهها و آفریدههاى کلامى خود، پنهان سازد. شعر او مجموعهاى است از توصیفها، تشویقها، اندرزها و نشان دادنِ سمت و سوى ذهنى خود به نفع مردم محروم. شعر او در بیشترین عرصهها، چنان کلّى است که مىتواند چند و چندین سده میان یک مرجع دگرگون شده در زمان و توصیف شده در شعر او فاصله باشد و در عین حال، شمول خویش را همچنان حفظ کند. عناصر مطرح شده در شعر پروین، در قید زمانهاى کوتاه و یا مرزهاى محدود جغرافیایى نیستند. اگرچه رنگ ملى و این سرزمینى خویش را، کاملا حفظ کردهاند. او اگرچه تصاویر دردبارى از زندگى انسانهاى محروم بدست مىدهد، امّا واژهها آتشگون و خشماگین نیستند. حتى آنگاه که خسم انسانى شاعر، علیه نظام غیر عادلانهاى حاکم برانگیخته مىشود، از نظر مضمون، خشمى است خردمندانه. تولد او ـ 1285 هجرى خورشیدى ـ همزمان است با انقلاب مشروطیّت و دوران نوجوانیش مصادف مىشود با تغییر رژیم از قاجار به پهلوى و نیز حوادث دیگرى که برآمد مستقیم تغییر حاکمیّت سیاسى در ایران بود.