نویسنده : هانس کریستین آندرسن ترجمه : جمشید نوایى روزگارى این درخت هم نهال بود: میوه بلوط ننویش بود. طبق برآورد آدمى، اکنون در چهارمین سده عمر به سر مىبُرد. تناورترین درختِ جنگل بود و تاجش از تاج درختهاى دیگر بلندتر بود. ملوانها در دریانوردى نشانه راهنمایش کرده بودند و قمرىهاىِ جنگل رویش آشیانه مىساختند. در پاییز پرندههاىِ کوچنده وسط برگهاى بُرنزیش خستگى درمىکردند و بعد سوىِ جنوب بال مىکشیدند. اما در زمستان شاخههایش لخت بود و تنها کلاغ سیاهها و زاغچهها از آن استفاده مىکردند؛ مىنشستند و از روزگارِ ناسازگار صحبت مىکردند و از اینکه در این زمستان غذا مشکل پیدا مىشد نک ونال مىکردند.