نویسنده : حمیدرضا توکلی مخاطب مثنوی در همان آشنایی‌های نخستین درمی‌یابد که با چیزی دیگر سروکار یافته است. توضیح این دیگر بودن و تمایز مثنوی از منظومه‌ها و کتاب‌های دیگر کار آسانی نیست؛ اما این‌قدر هست که شکل و شیوه‌ی متن با راز امتیاز آن پیوندی نزدیک و استوار دارد: شیوه‌ی عجیبی که روایت با آن پیش می‌رود و در نمودی فراتر، شکل غریبی که در کلیت کتاب چشمگیر است بوطیقای روایی مولانا ویژگی‌ها و پیچیدگی‌های خاص خود را دارد و در پیوندی ژرف با جهان‌شناسی و شخصیت و تجربه‌های اوست. این کتاب شاید دریچه‌ای کوچک باشد به هنر روایت‌گری حضرت خاموش و در آن بر چشمگیرترین جنبه‌های روایت‌شناختی مثنوی انگشت نهاده می‌شود؛ مسائلی چون دگردیسی زاویه‌ی روایت، اسالیب خطاب، چندآوایی شدن روایت، گریز و تداعی، رها کردن قصه و باز آمدن بدان، بداهه و حسّ لحظه، جنبه‌ی شفاهی روایت، زبان و روایت، دو جانب شاعرانه و داستانی روایت، پیوند دادن و درآمیختن قصه‌ها، زمان و روایت، روایت و تلقی موسیقایی راوی از هستی، کوشش راوی برای قرار دادن مخاطب در موقعیت قصه و آغازگری و پایان‌بندی روایت.